«Ονομάζομαι Γιώργος Κυριακουλάκος. Το 2018 ξεκίνησα τρέξιμο για έναν στόχο: μαραθώνιο κάτω από 5 ώρες. Από τότε, κάθε αγώνας έγινε ένα μάθημα επιμονής. Το σύνθημά μου; Λίγο ακόμα — στην προπόνηση, στη ζωή, παντού.»

Λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα!

Το 2018, όταν ξεκίνησα το τρέξιμο, δήλωσα συμμετοχή στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Λίγους μήνες πριν, είχα δει μερικά μετάλλια από έναν αγώνα στη Μάνη, 80 χλμ. Τότε συνειδητοποίησα πως υπάρχουν αγώνες που ξεπερνούν τα 42 χιλιόμετρα. Ως Μανιάτης, αποφάσισα ότι ήθελα οπωσδήποτε να τρέξω κάποτε σε έναν τέτοιο αγώνα.

Για να μπορέσω, όμως, να συμμετάσχω, έπρεπε πρώτα να ολοκληρώσω έναν μαραθώνιο κάτω από 5 ώρες. Ξεκίνησα να προπονούμαι μία φορά την εβδομάδα και, έναν μήνα πριν τον αγώνα, ανέβασα τις προπονήσεις σε τρεις.

Η μέρα του αγώνα έφτασε. Ξεκίνησα γεμάτος ενθουσιασμό, πιστεύοντας ότι ίσως τερματίσω πολύ ψηλά — ίσως και με παγκόσμιο ρεκόρ! Πολύ γρήγορα ήρθε η πραγματικότητα: από το 15ο χιλιόμετρο με έπιασαν κράμπες και ο πόνος ήταν παντού. Μέσα μου επαναλάμβανα: «Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα, κάτω από 5 ώρες».

Στο 21ο χιλιόμετρο η ανηφόρα ήταν ο δικός μου Γολγοθάς. Στο 25ο οι γιατροί δεν είχαν άλλο κρύο τζελ. Έπρεπε να συνεχίσω, όσο διαλυμένος κι αν ένιωθα. Στα 31 αποφάσισα ότι δεν μπορώ άλλο — αλλά δεν σταμάτησα. Όλοι έλεγαν πως από εκεί και πέρα είναι κατηφόρα· εγώ δεν την ένιωθα. Πονούσαν ακόμη και… τα αυτιά μου! Φτάνοντας στην Αμερικανική Πρεσβεία, άρχισα να πιστεύω πως ίσως τα καταφέρω. Κοίταξα το ρολόι: έπρεπε να τρέξω για να μείνω κάτω από τις 5 ώρες. Ήταν δύσκολο. Δεν είχα προπονητή, δεν ήξερα για ηλεκτρολύτες, μαγνήσιο ή καν ποια παπούτσια να φοράω. Ήμουν απλώς εκεί, να προσπαθώ.

Σκεφτόμουν «Τι κάνω εγώ εδώ;», κι όμως η φράση «Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα» με πήγαινε μπροστά. Το σώμα δεν υπάκουε, αλλά ο κόσμος δεξιά κι αριστερά με σήκωσε. Κάτι μέσα μου ξύπνησε. Περνώντας μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο η ατμόσφαιρα ήταν μαγική. Μπήκα στο Καλλιμάρμαρο, κοίταξα το χρονόμετρο και δεν το πίστευα. Δεν είχα άλλα καύσιμα — αν με έβαζαν δίπλα σε ένα μωρό που μόλις περπατάει, θα με κέρδιζε σαν Ολυμπιονίκης!

Τερμάτισα και έπεσα κάτω: 4:59:53. Κάτω από 5 ώρες. Ψιθύρισα «Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα». Ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας της ζωής μου — και μια στιγμή που την κουβαλάω πάντα.

Έτσι ξεκίνησαν όλα

Η Δύναμη της Επιμονής: Από τον πόνο στο πάθος για ζωή και τρέξιμο.
Ονομάζομαι Γιώργος Κυριακουλάκος και πιστεύω βαθιά στην επιμονή και την προσπάθεια. Έχω έναν αδερφό που είναι δίπλα μου σε κάθε βήμα, με στήριξη και συμβουλές — πυλώνας στη ζωή μου.

Ξεκίνησα αθλητισμό στα 10. Πρώτα πυγμαχία (δύσκολο για τη μητέρα μου να με βλέπει στο ρινγκ), έπειτα βόλεϊ — η μεγάλη αγάπη. Αγωνίστηκα ως λίμπερο σε ομάδες Α2 και Β’ Εθνικής (1998–2016). Το βόλεϊ τότε δεν ήταν απλώς άθλημα· ήταν τρόπος ζωής. Από το 2013 έως το 2016 ασχολήθηκα και με crossfit. Προσωπικά λάθη και υπερβολή έφεραν σοβαρούς τραυματισμούς. Χειρουργείο — όχι για να τρέξω, αλλά για να περπατήσω. Η περίοδος 2016–2021 ήταν από τις δυσκολότερες. Δεν τα παράτησα.

Ο νευροχειρουργός μου πρότεινε τρέξιμο. Σημείο καμπής. Το τρέξιμο έγινε σύμβολο αναγέννησης. Έθεσα νέους στόχους και παλεύω γι’ αυτούς διαρκώς.

Σήμερα είμαι παντρεμένος, πατέρας δύο παιδιών και εργάζομαι από το σπίτι — μια ισορροπία που μου επιτρέπει να κυνηγώ τα αθλητικά μου όνειρα. Έμαθα ότι τίποτα δεν είναι εύκολο στην αρχή, όμως το πρώτο βήμα είναι πάντα το σημαντικότερο. Με επιμονή και πίστη, όλα μπορούν να γίνουν.

Μήνυμα ζωής:
Όλοι μπορούμε να τα καταφέρουμε — αρκεί να βάζουμε στόχους και να δίνουμε κάθε μέρα λίγο ακόμα.